Juan de los muertos

Ao final despois dunhas cantas películas que prometen no título e desprometen en canto comezan resulta que unha de zombis cubana é o mellor que vexo en tempos.

Momentazo no que aínda non saben ben de que se trata o tema e pensan que son disidentes boicoteándoos.

Porque o fan con tanta finxida inocencia que causa risa.

Xa non ma causa a leria esta toda do disidente cubano.

E todas esas declaracións oficiais retrógradas e rancias que están facendo as autoridades españolas. Porque hai mortes e mortes. Iso foi de sempre.

O disidente.

Acompañado de políticos neoliberais. Por lle poñer un nome.

A ver en que acaba.

O do disidente.

E o do acompañante. Que xa lle puxo avogado a embaixada.

Coma a rapariga esta galega que traía droga do caribe e que despois saíu na Interviú.

(mesturo ideas, é que este mundo de paparrucha xa causa estrés asociacional)

E o de Cuba.

Agardo ver os neoliberais que conducían e acompañaban nun despregable da Interviú proximamente. Para pagar as custas. O suficiente.

A disidencia en modo zombi. Non sei nin como pasou a censura, que supoño que logo han nomear un ministro digno de suceder a Fraga revisando contidos.

E os zombis tamén querían unha nova Miami, porque para chegar á vella había que mollarse.

E andar man a man coa liberación do mercado, co capitalismo e con esas cousas bonitas que se chaman turismo high level.

E agora apetéceme un carameliño deses de cuba-libre..., pero xa son difíciles de atopar.

Sacar o mellor

Onte baixei botarlle un conto cunhas amigas. Sempre está ben esta terapia de quedar de cando en cando, aínda que nos dean as uvas sempre, falar da vida e de cousas variadas e volver para a casa coa mochila un pouco máis baleira.
Alén do que podes rir. Incluso nos momentos nos que tes menos gana de rir, secadra.
Recordo na morte de miña bisavoa cando eu era pequena a todos os meus tíos e aos seus primos na eira da casa mortos de risa organizando unha cea. A mente humana é imprevisible.
Outras veces podes ben coa gana de rir.
Pero a vida hai que ila collendo como vén, non hai outra.
Total, que acabamos falando dos fillos, das parellas, dos amigos que van quedando e dos que imos deixando un pouco polo camiño. Das eleccións vitais que vas tomando, do que che cambia a perspectiva cando a túa familia pasa a incluír novos membros, da responsabilidade económica, moral...
Do importante que é rodearte só de quen saca o mellor de ti, e non o peor.
E da sorte que temos de posuír iso.
Teño un veciño divorciado que está feito un dandy playboy. E cada fin de semana ten unha nova fichaxe habitando a súa casa. Contra o mércores xa só escoito berros, discusións e rollos acalorados.
Hai xente á que lle vai ese rollo paixonal que sempre o pon a cen.
Ou hai xente que non consegue saír dese círculo.
A vida son dous días.
Dous.
Así que a min que se me deixen de hostias.

Ao menudeo

O outro día na praia fun aparcar o coche ao inferno. E para non facerlles patear ás pequenas descargueinas a pé de praia e despois fun buscar a vida eu e o cochiño.

Mentres volvía camiñando cos bártulos ao lombo pensaba que que pasada, canto coche, canta xente, algo inusual un día da semana...

Xa sei, todos pensastes o mesmo. Tanta xente parada, que carallo vai facer, polo menos poñerse un pouco ao sol e esquecer as penurias. Pois si. Bastante diso hai.

En canto enfiei a pasarela diante miña púxose outra pequena mula de carga, unha nai con meniño ao lombo, millóns de bolsas e outra nena duns catro ou cinco anos camiñando agarrada á saia dela.

Como me franqueaban o paso seguinas e a nena empezou o seu discurso:

Mami, que suerte tenemos con lo de la tarjeta, eh? Ya lo dijo papi, que sería llegar y aparcar.

Cállate (os cállate a partir de agora son da nai)

Pero mira, esa tarjeta de aparcar, ¿es de la gente en silla de ruedas?

Cállate un poco y camina.

Claro, es de los que tienen pupas tan grandes que no pueden andar, y van en silla, como los niños pequeños. Pero no lo entiendo, por qué les dan una tarjeta para estar cerca de la playa.

Pues para que no tengan que andar.

Claro, como nosotros.

Sí, como nosotros, cállate ya y camina.

Pero entonces, que suerte tenemos con tener la tarjeta, ¿no mami?

Cállate ya, por favor y camina...

...

E a nena seguía debaténdose entre a sorte que pensaba que tiñan, porque llo dixeron os adultos, e a súa pequena mala conciencia sabendo que o que lle contaran ben, ben, ben, o que se di ben parecía non estaba. E dáballe voltas ao tema.

Supoño que non preciso aclarar nada máis.

Á volta funme fixando nas tarxetas dos sitios reservados para os discapacitados. Moitas ben se vían plastificadas na casa, copias tiradas da internet, sen cuñar... só algunha era boa.

A nai tamén parecía que estaba empezando a arrepentirse de non pegarse a pateada, aínda que lle doesen algo as costas de carretar todo...

Onte vendo unha reportaxe sobre a economía mergullada dábame a sensación de que estaba asistindo á mesma discusión nai-filla do día anterior.

Algunha xente faino para sobrevivir, tanto o que “contrata” coma o que é “contratado”, saben que está mal, que se están prexudicando, que no fondo é unha insolidariedade co veciño, que usan os recursos que outros pagan, que contribúen a estragar o estado de benestar, que é pan para hoxe e fame para mañá...

Pero, ¡ai! temos sorte, aparcamos ao lado e rápido, e maloserá que veñan hoxe tantos discapacitados á praia que non teñan onde poñerse e a mala conciencia... a mala conciencia xa a levará unha ondiña do mar...

Cinismo

Algo que dixen que nunca practicaría.
Ao final eu son tan fraude coma o goberno, e o que escribo coa man vouno ir borrando co cóbado.
Supoño que nunca pensei ter que verme nestas tesituras.
Así que aí lle andamos.
Empezando a darlle a iso que algúns chaman corrección e que eu chamarei supervivencia.
Aínda acaba de comezar o día e xa podía botarme a durmir. Por hoxe xa cumprín.
Agardando as vacacións coma auga purificadora...
Primeiro día da patria lonxe do terruño. Que estraño e que pouco me prestou...

(in)sensibilidades

Pasar a mañá cociñando para alguén que chega, devora, nin te mira e se vai é o que deberon sufrir as nosas antepasadas.

Algo así como asumir que é o teu labor e que non hai que festexalo.

Preparar todo para algo que non dá chegado é algo así como o que debe sentir ese meniño americano no seu primeiro partido de béisbol esperando polo seu pai que non dá chegado e que perde a súa primeira proeza.

Un día en Lisboa atopei unha pintada que poñía: baixa as expectativas e soña máis alto.

Eu antes, coma case todo o mundo, era máis detallista e apostaba máis polos momentos. E agora cada vez menos.

Son coma o personaxe de Modern Family, a nai que quere atalo todo, preparalo para que saia ben, meticulosa e repunante para que o contexto quede á altura do que trazara.

Falabamos o outro día que nesta nova etapa complícase o das relacións sociais. Cambian os papeis e cambia o campo de xogo e só quen pasou por iso ou quen aposta por ti segue ao teu carón.

E iso acabas por aprecialo de verdade.

O resto valo asumindo como natural, ás veces con máis mágoa e outras con menos.

En xeral vivimos rodeados de insensibilidades.

Todo o mundo asumiu que vai só no barco.

É algo que me enerva e me dá pena a partes iguais. Máis ou menos.

Ano de Gracia

Quizais foi vela dobrada que me deixou cun aquel de... esperaba máis. Son fan de Rosa María Sardá. Así que os papeis tan, tan, tan, tan estereotipados déixanme cun gusto de fraude.

O rapaz é bo e inocente, a vella unha roñona que só hai que descascar, o do bar é o colega que sempre quixeches, as rapazas da cidade unhas liberadas sexuais sen sentimentos e parvas a dolor... Nada, pouco lograda.

Parece que ao final á xente só lle saen ben os dramas, dramas, o que é a comedia queda sempre a medias. E mira que hai series coas que me parto, así que tampouco debería ser tan difícil levar un pouco diso ao cine… ou si.

Estes días desconecteime algo do mundo. Despois dos últimos recortes eu xa non confío en que isto mellore. Ademais de toda esta estampa desoladora aínda se permiten coselo con fiaños de novas medidas para o outono coma as que planifica o señor Gallardón. Se nalgún momento dixen en alto, anos atrás, que me parecía polo menos unha persoa simpática ou agradable ou fácil de abordar, cágome no que dixen mil veces.

A última que se lle ocorre é a modificación da lei do aborto. A este habíalle que enviar todos os “supostos” vivir para a súa casa e que os mantivese e educase el, que terá máis posibles e máis amor para dar.

Flipo coas palabras que botan pola boca tan alegremente. Vese que eles nunca estarán na tesitura de ter que tomar a decisión.

Lin onte que as guerras sempre as trazan os que non van a elas.

O mesmo coas leis, ao final, lexisla o que menos entende do tema.

Así saía o outro día nunha campaña solidaria á que lle deron unha chea de cobertura dous empresarios que coñezo. Xuntaban alimentos creo que para algunha ONG ou comedor social. Unha reportaxe na tele de polo menos dez minutos.

Habería que ir pola noite e facer a reportaxe do trato que reciben os seus empregados. E dos seus salarios. Se cadra a metade dos alimentos aínda quedaron nas súas cociñas ou usáronos para pagarlles en especie.

O dito, ao final case sempre fala o que menos debe.

E así lle imos pasando o verán. Pensando moitas veces en que cada día confío menos en todo.

Ás veces sorpréndome dicindo en alto: non prometas o que non depende só de ti, porque despois veñen as decepcións...

Eu antes confiaba máis, pero cambiar de pantalla fíxome ver que a cautela ao final é o mellor escudo. Para todo...

Carmina o revienta

Nin fu nin fa. A min como peli pareceume bastante sosa e como argumento algo ruincete. Como comedia non me rin nin nunha ocasión e como miseria humana vinas peores.

Iso si, as actrices moi boas as dúas, nai e filla cunha capacidade para a perorata bastante ben, pero o resto...

Se queren momentos sórdidos e macarras que veñan un día cunha cámara oculta ao bar de debaixo da miña casa.

Para ir mexar e non botar gota.

Carminar ou rebentar poden facelo os dunha empresa que non vou mencionar, que ao abeiro da nova lei van deslocalizar os contratos a Portugal. Pasan a todos os seus empregados a unha ETT portuguesa, rebáixanlles o soldo e fanlles ir pasar o recoñecemento médico a Porto. Aí queda iso.

Ou outro grande empresario que lles suxeriu aos empregados de baixa pasarse á mutua, tal cal coma se lles estivese ofrecendo un seguro sanitario privado para que todo marche mellor e lles miren pola saúde, en lugar de pedirlles asinar os papeis para irse para a rúa cunha man diante, outra detrás e descontando a baixa dos días de paro, se é que o teñen.

E podo asegurar que ningún dos dous casos son eses famosos casos de empresarios que teñen que aguantar o tirón como poidan. Para nada.

Eu visto o visto, xa non sei se de verdade para que haxa ricos moi ricos ten que haber moitos fodidos, fodidos, porque isto xa non ten moito xeito.

Antonte vendo a última sesión de control parlamentario mentres traballaba dábame gana de chorar, só aplaudín cando un dos de Esquerra Republicana deixou caer con todas as letras que de tanto apertar, calquera día a xente de a pé sublevaríase en serio, cando xa non tivese nada que perder, e que quizais se lle sacaría o sorriso da cara aos que os estaban conducindo a esa porca miseria.

Eu non digo máis, só que ten razón.

O outro día eu mesma dicía, que se me vise deshauciada, con máis pulgas no corpo e sen perspectiva de nada e me entrase unha vea suicida, antes de nada, se non perdera a cabeza totalmente, montábaa ao grande.

Dicir iso en alto e recoñecelo non me capacita para facelo, e nin sequera sei se tería valor, pero din que unha nai de calquera bicho multiplica as forzas coa adrenalina que xera cando ve unha cría en perigo. A min a adrenalina despois de informarme de certos temas dispáraseme ata o punto que se me dan un látego na man empezaría a dar nas cachas pero con toda a miña ansia, sen cortarme, vaia.

E como dicía a miña profesora de literatura do instituto “yo es que es veros la cara y desear convertirme en chorcheneger, para fulminaros a todos a trallazos”, estaba un pouco mal da perola a muller, pero con todo era boa docente e fíxonos ler e leunos literatura contemporánea por un tubo, e incluso no fondo, dicíao por dicir, que ben se lle vía que nos quería ben.

Pois iso, a min pásame por aí o mesmo... E non sei se o que din de Francia é certo e Hollande tomou todas as medidas esquerdistas que pupulan pola rede, nin sei se son reais os datos que falan dos pasiños que está dando a economía gala. De ser así de certos, gana dá de facer a maleta e emigrar... ¿non?

Pois iso, ou camiñar ou rebentar... e se rebenta, que non nos pille polo medio...

Farming culture

Eu non tiven a sorte de medrar na aldea, pero sei que non é un traballo coma dar un paseo, así que xamais diría que vou cambiar de vida ao máis puro estilo pastorela, porque está claro que as cousas non son así.

Pero teño claro que cada vez máis estou desencantada con este ritmo e este pouco apego ao mundo que se respira nas vilas e nas cidades.

A min gústame saír, tomar o café, ir ao cine, ao teatro, pasear polas rúas cheas de luces, de xente...

Pero tamén me gusta a tranquilidade, a paz, o verde, o cheiriño a mar ou a aire.

A min quen me dera que me tocase a lotaría, non digo moito, digo o suficiente para desfacerme das débedas, mercar unha casiña pequena nunha aldea do interior e vivir facendo o que sei. Sen máis.

Onte escoitando Hustler de Kymani Marley mentres lle botaba un ollo ao blog de Novos Rurais pensei que nin terraza teño para reciclar botellas pet cunhas leitugas.

Teño moito que contar aínda.

Quero facer moitas cousas antes de palmala.

Quero ter un can listo que me poña ollos de bo e me lamba a man aínda que o día fora longo e duro.

A realidade actual dáme bastante angustia.

Vou ter que deixar o da empatía ou xa me vexo todos os días con dor de barriga ata chegar á úlcera.

Unha boa colección de desencantos empézame a pesar na mochila.

Vou ter que ir descargando ou mercando un carriño para arrastrala.

Cada quen á súa bóla

Onte no parque uns pequenos que estaban comigo cantaban: Nosa, nosa, te espero na Aghualada, ai si eu che pegho, ai, ai si eu che pegho. Melisa, Melisa, así nosé me matas, ai si eu che pegho, ai, ai si eu che pegho.

E cantábana a viva voz, grito pelado e convencidos de que o facían ben, tan ben que nun momento un parou e díxolle á outra: Eiii, tala cantando mal, que é Melisa e non Elisa.

Á súa bóla.

E crendo a ciencia certa de que era a letra da canción.

E así se me vén á cabeza a filla de Fabra, filla dun pai que lle inculcou que malversar, roubar, terxiversar, prevaricar e quen sabe cantas cousas máis era unha maneira de vivir.

E así acabou ela noviña na política sen allearse nunca para miralo con perspectiva ou madurez. Casou cun de vida social similar, a endogamia nestes casos é importante, porque do contrario pódese correr o risco de que, nun momento ou outro, alguén che diga que non é Elisa, que é Melisa e te faga dubidar.

E así seguiu, ascendendo, coma tantos outros e tantas outras privilexiados que non necesitan o currículo nin para limpar o cu.

Eses son os verdadeiros privilexiados, non os funcionarios que perderon o pelo e a pasta e parte da súa vida estudando e preparando oposicións, para alcanzar un posto de traballo máis ou menos decente, pero de certo nada lucrativo.

Lendo grandes blogueiros coma o falso-Sampedro penso que por que historicamente sempre se deu que as grandes mentes prefiren quedar na sombra (non me refiro aos blogueiros, nin aos verdadeiros nin aos usurpados, senón a grandes pensadores), ser humildes e ter ese sentimento de que non son quen de facer labores como gobernar un país ou dedicarse á vida pública.

En cambio a ignorancia continúa sendo ousada.

Será que os ignorantes ao final cortan o cotarro para que poidan seguir beneficiándose desa idea as xeracións vindeiras e así poidan perpetuar ese sistema endémico e herdable para os seus vástagos e vástagas...

Supoño que si.

Deseñan currículos escolares á súa medida: está ben ser moi listo e reflexivo, pero prefírese o don de gentes, o saber estar, a figura esvelta, a escola da vida...

Ao final a psicoloxía do terror e do amedrentamento tamén é a que funciona.

Así que seguirán á súa bóla.

Estes días cando vexo a toda páxina as supostas cartas de empregados de Banca para lavar a súa imaxe dáme dor de barriga. Canta literatura barata: eu mesma involucrei a miña familia en produtos tóxicos, eu trato de ti a ti a xente que vén á oficina, coñezo os seus casos particularmente, eu non son das que levo pagas millonarias...

Probablemente non. Probablemente estudaches empresariais ou económicas, puxécheste a traballar e fixeches o que che mandaron.

Pero esa carta a toda páxina escríbea ti, despois de mirar os expedientes da xente que timaches, incluída a túa propia familia, e faino nunha carta ao director que che manipularán tamén ao seu gusto despois.

Non te vanaglories de decencia e humildade e boas intencións mentres a situación nin está resolta, nin satisfai a ninguén e por riba a toda páxina, en cor e coa túa foto que deixa ver que pobre de pedir non pareces, ou polo menos para roupiña de marca, xoias básicas e un bo servizo de estética e peiteados aínda tes...

O dito. Cada quen á súa bóla e vivindo no seu mundo sen darse de conta de que o mundo, ademais de ser de moitos, ten moitas caras...

Eu quero

Eu quero que as nenas coñezan o mundo, a xente e as cousas todas da vida.

Eu non quero que na súa escola só digan hello.

Non quero paseos dacabalo.

Nin manexar o ordenador.

Eu quero que saiban os nomes dos nenos.

O nome da mestra.

Dicir bos días.

E pedir perdón.

Eu quero que teñan aleuta a imaxinación.

Pero quero que saiban que hai nenos que tamén soñan cun mundo mellor.

Eu quero que coman o seu bocadillo, con molete, chourizo, queixo e xamón.

E ulan as froitas que venden na feira.

Non cachiños tan pequenos que non se saiba nin que froita son.

Non quero que pensen que o mundo está para servilas.

Nin que teñan medo de non seren ouvidas.

Non quero que se agachen da xente maior, nin dos nenos grandes, nin do cocón.

Pero non quero tampouco que pensen que as cousas choven, polo si e polo non.

Eu quero velas xogar coas cunchas do mar.

E dicirlle bo día, como vai ao señor Ramón.

Eu non quero que acabe no valado dun parque a súa diversión.

Non quero unha bici con douscentos metros só.

Eu quero para elas un gran contador.

Non quero cancións só da televisión.

Eu quero pandeiros, tambores, pop, heavy e rock.

Non quero que pensen que o porco é o animal simpático das historias.

Quero que saiban que o coello non é de peluche, nin o gato falador, nin os pitiños coma o algodón.

Eu quero que cheiren os cheiros, escoiten os orneos, os chíos, os miaños e os ouleos.

Que saiban que os peixes, as serpes e os osos non viven no zoo.

Non quero princesas que mercan revistas nas que lles contan como han de vestir se queren ser felices.

Eu quero que a risa só veña do chiste, da graza, da vida que pasa.

Non quero un colexio masificado.

Prefiro de lonxe unha escola de ferrado.

Onde todos aprendan só pasiño a paso.

E canten cancións onde falen de paxaros, e coñezan o cuco, a pega e o galo.

E onde os nomes das plantas se asocien ao que son.

Eu quero que corten, debuxen e peguen.

Non quero vídeos onde lles aprenden, mentres están sentadas.

Eu quero que se deiten de noite cansadas.

Quero que coñezan o mundo, que saiban quen construíu as pirámides, as torres, os palacios, as cidades...

E quero que vexan os ríos, as fragas, os montes, os camiños, as fontes, as praias e de onde vimos antes ca nada.

Quero que pensen que o mundo é bonito e que todo é posible.

E quéroas humildes para que saiban que o mundo xa estaba aquí antes de que elas chegaran.

Quero tantas cousas que medo me dá non poder alcanzalas.

Humilde opinión

A miña cativa cabeza ás veces rexe ben e ás veces rexe mal. Moitas veces gustaríame poder relacionarme con xente de opinións máis diversas ou contrapostas ca a miña e ter a empatía suficiente para chegar a ter unha visión máis imparcial sobre o mundo e o que pasa nel.

Cando leo algúns xornais a verdade é que me poño enferma. Para min hai cousas que son simples e que penso que están claras.

Europa non se sustenta. É unha sociedade nada anónima onde non hai unha repartición equitativa en absoluto, senón un xefe, un secretario, un tesoureiro, un amigo simpático, un amigo con influencias, un amigo tímido pero agradable, uns cantos que se pegan para saír nas fotos... así que partindo desa base de desigualdade, é obvio que non todos saen beneficiados desa relación. É máis, algúns ata saen prexudicados, coma en toda pandilla que non vén a nada.

Alemaña historicamente xa levou labazadas por mor de cuestións que non vén a conto refrescar, e parece que diso aprendeu. Se tivo que pagar a conta despois da guerra, agora tamén ten anotadas as débedas no caderno e parece o tío Gilito, que non deixa escapar nin un chavo, así lle pise as dedas a millóns de famélicos.

Todo o inchazo dos bancos, da prima de risco e dos fondos de rescate non responde a nada máis que a protexer os investidores estranxeiros, sobre todo alemáns. Non queren perder a súa pasta, o lugar de vacacións tanto lles ten, o que lles importa agora é cubrir as súas propias costas. Así, deste xeito serán os primeiros en cobrar.

Igual que cando alguén perde unha empresa, ou a declara en quebra. Os primeiros en cobrar unha vez que se resolve o xuízo non son os traballores empregados afogados, nin os autónomos aos que lle poidan deber pasta polos materiais. Primeiro cobran os avogados, o banco, facenda, a seguridade social... e así ata chegar ás raspas, que case nunca chegan e que serían para o traballador real.

Pois o mesmo, aquí non pense ninguén que esa pasta vai servir para tapar os buratos dos usuarios da banca, vai servir para que os grandes investidores, que nin sabemos quen son, recuperen o que puxeron ou que sigan lucrándose coma se nada tivese pasado. É o seu círculo vicioso, e non ten buratiño para que caia nin unha miserenta calderilla para ninguén.

Entrementres sobe o IVE porque hai que poñerse á altura de Europa. Paréceme ben, equiparémonos e sexamos máis xémeos e menos Caín e Abel, se queremos ser tan irmáns, pero igualemos tamén os horarios, a lexislación, os servizos sociais, os salarios mínimos e un longo etcétera que, por fortuna, xa todo o mundo comeza a coñecer.

Nada de pandeiretadas como legalizar a pasta negra, modificar as leis para instalar os puticlubs e destituír altos cargos cando resultan demasiado eficientes. Nada de penalizar máis o que rouba o xamón ca o que rouba os millóns dos erarios públicos.

Tamén se recorta a prestación por desemprego.

Calquera día dinnos que o pan sexa só auga, que total fariña e fermento non valen máis que para engordar e temos que dicir que si.

Aquí non sei se alguén se decata de que ese mal endémico da pasta negra tamén pasa porque os traballadores asinan contratos por máis pasta da que realmente cobran. E tamén pasa por contratar a xente por media xornada, por categorías inferiores á que lle corresponde. Vamos, que un paro de 1000 euros teno un licenciado con dous ou tres fillos ao cargo, o resto do persoal aínda bo é se chega a 700 iniciais. Agora redúcellos e a comer merda.

E que dicir dos recortes aos funcionarios. Ao final parece que son eles os culpables de todo. O discurso demasiado funcionario, demasiado vivir por riba das nosas posibilidades a min xa me cheira máis a porco que a rosa.

Catro viviron por riba das súas posibilidades, e catro funcionarios quizais sexan preguiceiros ou aproveitados. Pero que me veñan dicir a min que vivín por riba das miñas posibilidades, que lle canalizo todo o meu xenio nun bo par de hostias, á ministra, ao presidente e ao papa de Roma. A discreción.

E xa por último, un recorte na pasta para os partidos políticos e un recorte no número de representantes no concello, no parlamento, etc.

Isto é máis perigoso do que parece porque, ¿que son os que realmente van saír prexudicados? Os partidos minoritarios, obviamente.

Os grandes xa teñen ben quen os financie, nin sequera lles fai falla financiamento público para enzoufarse en campañas electorais. Quizais se corten en medios, se se cortan, pero pouco lles vai cambiar o conto.

Así conseguimos que cada día haxa máis uniformidade de pensamento e de representación, coma se fose o reflexo real da sociedade...

Que guai!

Que recorten no entramado europeo, que máis se aforraría, ou en embaixadas, ou en representantes que non se sabe o que pintan na casa da collona, ou en privilexios innecesarios e máis ben insultantes da clase política alta...

Hai un tempo falaba do sistema de turnismo que parecía que se estaba dando de facto. Deberon lerme esta idea e dixeron, ostiá, pero se isto é fácil de conseguir, non fai falla nin un golpe de estado, nin declarar unha ditadura para perpetuarse no poder, nin seguir currando en campañas electorais de lamberse o cu sucesivamente e por orde alfabético sen achegar nada novo... recortemos por aquí e xa sae a solución coma quen bota un peidiño despois dun cocido.Hoxe estás ti e mañá estou eu, ou estamos xuntos, que total o de quentarse só é en público e para facer o paripé. O que se chama cubrir as costas un a outro.

Manda nabo.

E así máis. Acabo de ler as medidas e xa sei que nos veñen joder máis o panorama, por se xa estaba pouco jodido.

Eu non sei se de verdade pensan que por estarmos no século XXI isto xa está feito e están inmunes e blindados ante a reacción da xente.

Probablemente ninguén colla un cabalo, unha armadura, unha espada e lle vaia ir cortar a cabeza a ninguén, pero isto calquera día rebenta.

En Alemaña, algo que non tivo moita repercusión mediática, un señor que ían desauciar, que xa o tiña todo perdido, o día que o viñan botar, armouse de escopeta e cargouse aos 4 funcionarios que tiñan a tarefa encomendada (sen teren culpa, loxicamente) e despois suicidouse.

Aquí hai xente que comeza a estar desesperada. Primeiro serán pedradas aos bancos, pequenos furtos, trampear como se poida, e despois... despois eu non sei o que será, pero por se acaso hoxe vou ao cadea 100 comprarlles unhas pistoliñas de auga ás nenas, por se hai que ir collendo destreza.

Que carraxe teño enriba hoxe, joder! Eu por min á mamá Europa dicíalle que prefiro independizarme se non deixa de tratarme coma un meniño e que a débeda xa lla pagarei cando me veña ben, cando atope traballo e teña uns aforriños.

Eu que levo co meu discurso de que o mundo non pode ir para atrás, que sempre se avanzou, que aínda que haxa fochas isto sae fortalecido e moitos outros positivismos así sobre o panorama xeral agora teño que recoñecer que onde dixen digo, digo diego, e que si, isto pode ir para atrás, e en calquera momento atoparnos cunha cartilla de racionamento para que o acceso ao supermercado non sexa libre e non corran o risco do saqueo. Iso si, nun ipad e non nunha cartolina, porque seremos europeos e modernos.

Moinantes, ladróns, larpeiros...

Así pasaba o telexornal meu avó, máis ou menos, ás veces aumentando algún insulto e ás veces improvisando algún discurso engadido.

E nós flipabamos e dábamos algo de risa que pasase o día insultando a alguén que xamais sabería que nalgunha casa, alguén opinaba del que o seu traballo, á parte de facelo mal, tamén estaba causando moito prexuízo e indignación.

E despois fómonos sumando máis ou menos todos a ese costume, que herdamos.

O outro día entrei pola casa e descubrín a miña avoa diante de telecinco dicindo: Aquí non hai máis ca porcas, porcos e porquerías.

Eu tamén son das que lle falo ao telexornal, paso o tempo dicindo: será caradura, terá desfachatez, aí ven a lerda esta, ala, o discurso de sempre, veeeeña, máis merda por se tiñamos pouca, a ti poñíate eu fino... e cousas así. Ás veces súbolle ao ton, sen darme de conta.

O mundo ultimamente moita grima me dá. Algún día déitome e penso que non pode ser, que non dou creto a que nos esteamos envolvendo en tanta trapallada e aquí non haxa alternativa mellor.

Por riba non para de chover e os terremotos que viven con nós se non saen montan a rave na casa. Algún día parece que un ciclón pasou por aquí. Canta enerxía en botes tan pequenos, e eu cada día síntome máis avoa, máis repunante e máis pureta.

O outro día ata lle dei o toque a un señor que sempre vén fumar o puro ao parque. Que teima colleu o paisano con vir seguido alí. Recoñezo que non llo dixen porque me molestara velo fumar, nin porque os nenos poidan ver o hábito, nin bla, bla, bla, porque os fumadores xa abondo teñen coa demonización legal, non vou colaborar eu na social tamén, cada quen que lle meta o que queira ao corpo, mentres non mo fagan tragar a min... Pero é que a min o cheiro do puro dáme gana de vomitar. Fíxeno por egoísmo persoal, sen máis.

É o momento das vodas en que desaparezo a algún balcón, porta ou xardín para non respiralo, porque de verdade que vomito e paréceme unha perda vomitar mariscadas.

Algún efecto semellante teñen agora os telexornais e os xornais, que me dan gana de vomitar, ou polo menos revólvenme o estómago e maréanme. O outro día despois de acabar de ler a destitución do xefe da policía por conta dunha trama inmobiliaria, a reportaxe sobre a rapariga con síndrome de Estocolmo, o conflito en Siria e o nomeamento de Samoano como director de informativos e a opinión dos traballadores da televisión pública sobre iso a verdade é que me empecei a sentir fatal, pero fatal...

Teño que empezar a ser menos empática.

Hoxe zapeando vin que repuxeron Curro Jiménez no horario de Amar en tiempos revueltos e veume á cabeza as avoas que acaban recalando en telecinco vendo porcas e porcos porque lle quitaron a novela que lles recordaba os seus tempos e lles entretiña as tardes. Van flipar pensando que isto non é que vaia a peor, é que o mundo acábase.

Teño gana xa de vacacións, de algo de sol, de bañarme no mar, de comer sardiñas ao aire libre, de ler un libro con luz diúrna, de non prender a tele nin para poñer Dora a Exploradora e de perdoar e reconciliarme con parte do mundo que xa non sei ben se é que me sobra ou me falta.

Ai.

Codex Calistinux ou cagharse na nai do electricista

Que non vou defender que a xente mangue, faltaba máis, ou que sise e vaia facendo un gran patrimonio ano tras ano, que tampouco.
Aínda que se roubaba era porque debía haber a moreas. Se fora electricista dunha escola probablemente non mangase nin o cambio da máquina do café, pero ai!, os curiñas outra cousa non, pero cartiño aínda manexan dabondo. Ou que llo pregunten ás monxiñas que facían cadros humildes e atesouraban pasta humilde en humildes bolsas do lixo. Ao final a Pantoja e compañía son uns afeccionados, a Igrexa, ademais de atesourar, sabe facer cousas con gusto, coma o Vaticano, e non trapalladas coma Marina D'or e outras chambonadas polo estilo.
O caso é que sae o comisario este (galego el, disque) botándolle a culpa á idiosincrasia galega, que ten un aquel de mangante-pega que despois vai encher o colchón ou o ladrillo de cartos.
Lía no blog cartaxeometrica a opinión deste blogueiro, coa que non podo estar máis de acordo. Ao final, ata miña nai sabe o que é o Códice Calixtino, aínda que me teña que escoitar cagándome na nai do can porque o máis sabio custodiador dixo que o recoñecía polas anotacións que lle fixo a lapis...
Aínda bo foi que non o encheu de cromos ou de gomets nas horas mortas, para darlle un toque de alegría ao libro soso que non hai cristen que o lea.
O caso é que esta nosa idiosincrasia, tan de noso, de agachar os cartiños é non só o móbil, senón a xustificación do roubo.
Eu recordo a miña primeira achega ao Códice, cando parafraseabamos pequenos fragmentos nas clases de latín. Daquelas xa empezaba a intuír que non só os cadros son obras de arte, e que hai testemuños escritos que teñen valor non só polo que contan e por como o contan senón tamén pola lingua que usan.
Por deformación profesional, cando o roubaron non só me indignou, senón que tamén me doeu. Pensar que está gardado por curas gañáns que se preocupan máis do cepillo ca da arte ou da cultura que os rodea e que teñen a obriga de custodiar. Tamén me mosqueou moito que haxa tanto agravio comparativo entre unhas obras e outras.
Saber que polo menos o electricista o coidou e que non lle pegou cromos xa é todo un alivio. Ao final foi coma iso de que falen mal dun, pero que falen. Ata o último peregrino que pisou Santiago sabe algo do tema, aínda que sexa parcial.
Ao electricista, se finalmente é que foi el o único autor material e cabeza pensante, fóiselle das mans o tema, éralle ben mellor seguir collendo da bulsa discretamente. Parece que a avaricia sempre rompe o saco.
E o señor comisario, igual ca moita outra xente, encherá a boca dando noticias cheas de prexuízos, tópicos, estupideces e seguro que lle dará por poñerlle unha dedicatoria ao libro mentres o carrexa collido da man das autoridades, que nunca pensaron en poñelo en mans mellores, pero que irán oír unha boa misa televisada e unha grande ofrenda ao apóstolo, algo grande tipo a visita do papa, para que os dos bares do arredor volvan quedar cos bocadillos embalados en papel albal, porque o alto nivel do turismo compostelán é o que trae os bocadillos e as latas da casa e como moito compra un par de meigas de la suerte made in china, que ó comercio que polo visto se vai protexer pola zona histórica.
Imaxino a dedicatoria do comisario prexuizoso:

Eu detiven o electricista que roubou o Códice e dirixín toda a operación.
Con gran cariño o devolvo ao apóstolo.
Xuño de 2012.
O comisario en xefe.

Unha de monxes

Latricar unha miga é unha cousa ben boa se do que se latrica se aprende algo. Eu cada día abráiome máis con algunha xente. Pero en fin, vai a vella morrendo e vai aprendendo.

Así que despois do latricar de hoxe veume á cabeza unha historia que me contaron hai tempo, non me acorda exactamente, pero era algo semellante ao que vou anotar. Así que hoxe só me resta botar man da memoria e do que tirei desta historia, que hai veces que hai que deixalo correr.

Dous monxes budistas volvían dun mercado a moita distancia do seu mosteiro e ían percorrendo un monte. Cando chegaron ao río que había que atravesar había alí unha moza que tamén tiña que cruzar, pero como non sabía nadar non se daba atrevido. Os monxes tiñan prohibido manter contacto de ningún tipo coas mulleres, así que de entrada non lle prestaron atención, pero ela pediulles por favor que a axudasen a cruzar, porque tiña que chegar a outra aldea con urxencia e xa non podía estar agardando que pasase alguén máis. Así que o moxe máis vello cargouna nos ombreiros e pasou o río con ela. Ao pasala, cada un seguiu o seu camiño e o outro monxe empezou a recriminarlle ao máis vello que tivese desobedecido o que tiñan prohibido. En chegando á porta do mosteiro díxolle que ía dar conta do sucedido ao seu superior, porque o contacto cos mulleres estaba expresamente prohibido e non podía pasalo por alto. O monxe máis vello díxolle: eu carguei coa muller só durante o tempo que me levou atravesar o río, pero ti vas cargando con ela desde o momento en que a atopamos.

Pois iso.

Códice Calixtino, pedradas e o mundo está fatal

Apareceu o Códice Calixtino, mangouno un electricista con moita ambición, apoiado pola súa muller e o seu fillo, que entende moito de ebay. E gardárono nunha bolsa de plástico para ver se escampaba o tema e o podían sacar fóra... Seica fora lureando peciñas ano tras ano e grazas a iso tiña un gran patrimonio.
Está ben, a policía, á parte da xoia do libro atopou algunha pasta negra (un millón de euros, nin máis nin menos), así sen querelo case. Supoño que lle ha valer ao electricista para poder saír impune.
Así que me cheira a que hai un cura con chispa detrás. Ou un con poucas luces e un gran currículo de bricomanía dos domingos ás costas. Pero eu son moi escéptica de diola para imaxinar un electricista normal e corrente, por moi chourizo que sexa, mangando semellante obra de arte e considerando, nin sequera de lonxe, darlle saída ao tema. Se eu son el, en canto rebenta o asunto nos medios xa o boto á primeira cacharela que se me ocorre co canguelo que me entra.
Parece un escenario un tanto preparado, pero confiemos na xustiza, se hai que confiar nalgún tema.
Eu non sei en que momento se vai comezar a rodar a roadmovie deste paisiño noso, pero en calquera momento o escenario é perfecto, non hai nin que retocalo.
Dá para máis sagas ca o Harry Potter.

E despois da noticia do Códice no telexornal sae unha viúva preguntándose por que carallo a dous rapaces de 14 ou 15 anos se lle deu por tirar pedrolos aos coches desde unha ponte. E matarlle o home así gratuitamente.
Unha queda de pedra ante algo así.
Xa non sei onde acaba a responsabilidade cando tes fillos se che saen atravesados.
A muller dába bastante mágoa.
Os pais dos rapaces non quero imaxinar a cara que lles quedou.
Eu con 14 ou 15 xa tiña algo de conciencia, así que a estes íaos poñer a picar pedra nunha canteira ata que lle sangrasen os dedos un día si e outro tamén. A pan e auga. Así habíalles acordar que o xogo é unha cousa ben distinta da vida real.

O mundo por momentos está fatal, pero fatal de para que baixo!

Mal gusto

Onte vendo unha reportaxe sobre os españois que vivían en Noruega saíu unha rapaza de arte que estaba expoñendo nun espazo colectivo.

A súa obra eran catro casetas de paxaro con catro fotos de fetos de diferentes especies iluminadas dentro.

Sen palabras.

Ela mesma recoñecía que todo valía.

Lía no suplemento dominical dalgún xornal, xa non sei ben cal, unha reportaxe sobre a universidade americana esta famosísima que é a canteira de grandes directivos e de grandes ideas (casualmente case todas as ideas que saen son programiñas para divertir a xente, algo de robótica impresionante, de aí saíron grandes avances da internet...), todo moi ben e moi bonito para enredar o primeiro mundo máis acomodado, realmente a min impresionaríame máis que aí o talento se encamiñase cara a outros derroteiros máis aproveitables para a humanidade. Pero é a miña opinión.

Total, que nesta reportaxe explicábase algunha das súas técnicas, como ter que improvisar un chiste baixo uns parámetros, ou cumprir unha orde estúpida, isto é coñecido de vello e non é máis que aprender a perder a vergoña, defender o indefendible, vender fume se é necesario...

Un rapaz que coñecín que estivo na lexión explicoume un día que os obrigaban a cumprir ordes tan estúpidas como tirarse enriba dunha poza, comer algunha cousa noxenta, limpar os lugares máis cochambrosos, competir cun colega ata a extenuación e outras cousas que recordo que prefiro non contar porque cando mo contou non era moi dono do que dicía. Total, todo isto, que para min non tiña ningún sentido e que só me facía reafirmarme na miña opinión sobre este tema, en realidade non é máis que unha técnica pedagóxica. Explicábame el que se te afás a obedecer, aínda que sexa ordes sen sentido, o día que esteas nunha guerra e che manden facer unha barbarie, obedecerás sen pensalo.

Nas actividades de tempo libre tamén se fai moito fincapé na improvisación, nas actividades divertidas sen máis, axuda a deshinibir e a establecer unha relación sa entre os participantes. Supoño que tamén é o que fan os modernos MBA e as actividades para as empresas con pasta...

Así que os desta universidade tampouco pensen que son a repanocha con esta técnica, ademais de antiga, só serve para que a xente deixe de ter humildade e quizais chegue a saber vender parrocha podre coma se fora do día sen ningún tipo de escrúpulo.

Pois o mesmo coa arte, coa música e con outros mercados, sobre todo artísticos, en xeral.

Supoño que todo é dar con quen saiba venderte ou que ti saibas venderte. E que acaben no salón da túa casa catro casetas de paxaro con fotos de fetos iluminadas dentro. E todo polo módico prezo de non sei cantos soldos normais...

Para ir mexar e non botar gota.

Onte tamén vin o cartel do Festigal deste ano. É unha moza zombi á cal lle cae sangue pola boca e o lema é Vai de morto o que non foi de vivo...

O meu comentario foi que é máis feo ca pegarlle a un pai. Supoño que a persoa que o deseñou e o fixo tivo que pasar o seu traballo, e que por riba soubo vendelo, o cal lle apón, supoño, un mérito engadido.

Para min, á parte de feo, non ten ningún sentido. Digo eu que será pola moda zombi que se está levando nestes últimos anos. Eu mesma son fan do zombi, sigo series e vexo pelis de zombis, incluso fun ver unha obra de teatro zombi (na que case vomito, por certo, do ben lograda que estaba). Así que uns máis que se apuntan (tarde, mal e arrastro, todo hai que dicilo), porque por máis que o penso, non lle vexo a conexión co Festigal nin co seu espírito.

En canto empapelen Santiago cos carteis xa vexo os xornais ardendo de comentarios sobre o pouco gusto do tema en cuestión. Nada, dándolle un argumento máis á sociedade compostelá para que boten en contra do que organizan “los del gallego”.

Está claro que a min os prexuízos duns cantos non me van afectar, porque meter a todo o mundo no mesmo saco xa se sabe o que vén sendo, pero neste caso, igual ca se fose de calquera outro colectivo, teño que concordar con eles. É de mal gusto e non vén a conto. E menos tendo no cartel xente tan boísima, que merecía algo máis á súa altura.

O mal gusto se trae polémica é moderno. Disque. O mundo necesita unha voltiña de rosca.

Ollos que non ven

Este domingo por primeira vez en moitos anos gustoume o artigo do semanal de Pérez Reverte. Xa sei que ten moitos e moitas fans, pero a min como me cae coma un tiro persoalmente, pois non lle leo nada. Iso que sei que perdo unhas boas novelas de aventuras, polo que contan.

O caso é que este domingo falaba das imaxes tan duras que nos chegaron estes días de Siria, das matanzas indiscriminadas de poboación civil, que non só foi asasinada a sangue frío, senón tamén violada e torturada, para maior gloria da humanidade.

E incidía en que lle parecía unha estupidez máis do xénero humano que se protestase por sacar esas imaxes, que supostamente só alimentan o morbo, á parte de provocar gana de vomitar por todo o que nos rodea.

Estou de acordo con el, que as imaxes de guerra teñen que ser coma unha hostia na cara do resto do mundo que está comodamente no seu sofá. Despois fai o que queiras, pero coa hostia quedas.

Así que todos eses e esas sensibles que non queren ter o horror de sobremesa, que sigan mirando para outro lado. É algo que, inexplicablemente, se nos dá moi ben, a pesar de que esteamos vivindo na era da información.

Supoño que este mesmo espírito de non querer ver é o que levou a que o domingo por diante da miña case a xente pasase ata a madrugada pitando nos coches (co caro que vai o combustible), cantando e orneando o orgullo patrio. Hai fotos tan inexplicables como uns rapaces negros levando a bandeira franquista...

E tamén é o que lles fai converter en ídolos a homes normais, máis ben de mentalidade mediocre e cunhas ambicións cativas que non van máis alá de atesourar mansións, xoias, cartos e rapazas guapas para pasar o tempo. Pois iso. A min apupar a rapaces que se supoñen modelos de vida tomando copas nun bus e dicindo consignas un tanto xenófobas, como que se fodan estes e estes... poisssssss, a ver, non me acaba de convencer.

Non nego o aquel de espectáculo, de diversión da xente, nin nego o pracer que senten as persoas que son forofas do fútbol de ver o seu equipo gañando. O fútbol como deporte, e máis se é deporte base e ben entendido como colaboración, paréceme perfecto. Eu mesma seguín durante bastantes anos a liga da costa, onde rapaces do meu instituto e veciños xogaban todos os domingos, con bastante afección, por certo. E tamén me alegrei do ascenso do Dépor e do Celta, e teño vivido con ansia os partidos do Bergan. E tamén teño compartido ilusión nun bar vendo algún partido. Pero creo que non é comparable.

En fin. Só me sorprende que todo estea tan frivolizado que nos guste. Onte acabei por ver Padre Casares, só por fuxir da vida, obra e milagres da roja. Que xa está ben. Hai máis cousas no mundo. Incluso hai máis deportes e máis deportistas.

As rapazas de natación sincronizada, que colleitaron moitos éxitos, por certo, aínda non foron elevadas ao olimpo dos deuses, nin tampouco dixeron que vos dean polo cu rusas de merda, ou mordede as boias, chinitas...

Será por iso que non levantan paixóns, agás cando saen nas revistas do corazón vestidas por algún deseñador ao que se lle vai a pinza e vende como vintage a última merda que se me ocorrería botar ao lombo.

Está claro que ningún de nós é íntegro, nin tampouco ten unha carreira inmaculada, o que menos fai bebe ron con cocacola, ou toma azucre, ou merca nunha grande superficie, ten alta tecnoloxía que cambia con frecuencia ou leva marcas das de moito márketing e poucos escrúpulos (empresas que explotan persoas, esgotamento dos recursos naturais, escravización infantil...).

Pero hai unha diferenza entre a xente que intenta ser o máis honrada posible e o máis congruente posible, sobrevivindo no mundo capitalista no que nos tocou vivir, porque os parámetros e a educación que levamos é a que é, e non se pode fuxir de todo se queres permanecer na sociedade, e outra cousa é non querer ver nin saber nada.

Certo é que en moitos ámbitos un viviría máis feliz non sabendo nin vendo nada, dou fe, pero en moitos outros, a felicidade duns sería a perdición doutros.

Ante certos asuntos, non tomar conciencia non é perdoable.

Da medida das cousas

Das relecturas que fago de cando en cando atopei esta que moito me gustaba ler na facultade. Quizais porque non fun das afortunadas que podía permitirse saír fóra estudar, nin erasmusear nin nada semellante.
Transcríboa porque, a pesar de que me cambiou o conto, sígueme parecendo un texto ben fermoso. É de Risco e escribiuno alá polo ano 1961, e xa choveu.
Ti dis: Galicia é ben pequena. Eu dígoche: Galicia é un mundo. Cada terra é coma se fora o mundo enteiro. Poderala andar en pouco tempo, do norte para o sur, do leste para o oeste noutro tanto; poderala volver andar outra vez e máis; non a has dar andado. E de cada vez que a andes, has atopar cousas novas e outras has botar de menos. Pode ela ser pequena en extensión; en fondura, en entidade, é tan grande como queiras, e, dende logo, meirande de como ti a ves. Non din os filósofos que o home é o microcosmos, o compendio, o resumo do universo todo? Para canto máis unha terra con todos os homes que nela viven, un pobo que, se cadra, é unha sorte de Adam Kadmon... Do grandor do teu espírito depende todo; canto máis pequeno sexa, máis terra precisará. Se o teu pensar é fondo, a túa terra, para ti, non terá cabo, nela estará o mundo todo con todos os seus climas. Se o teu pensar se detén na codia das cousas, non digas tampouco: Galicia é ben pequena; es ti, que endexamais poderás concibir nada grande.