Eu gosto de você...

Hoxe íame dar por opinar sobre a resistencia galega... pero vai para o outro día, porque aínda estou alucinando.
Así que cambiamos totalmente e poño un vídeo, dos Tribalistas, porque me acordou hoxe. Son fan enorme de Marisa Monte, e esta canción, a verdade, é simple e di moito.

Que boa é a vida cando te acompaña polo camiño quen saca o mellor de ti.

Oxalá nunca me falte.

Educar para a (des)obediencia?

Educar éche complicado. Éche complicado de carallo.

Na maioría das ocasións atópaste preguntándote se o estás facendo ben, mal, se é racional, congruente o que estás transmitindo… a pedagoxía tenche moitas reviravoltas.

O outro día nun local público había varios nenos. Algún trataba unha das cadeiras coma se fose unha mestura de saco de boxeo e cadeira de pilotaxe de videoxogo. A dona do establecemento poñía cara de non pasa nada, aínda que iso animaba a que os outros tamén participasen no asalto.

En canto vin que as miñas pelouras se sumaban ao cotarro, chameinas a capítulo, para que vaian distinguindo o que é un xoguete, e o que non (alí mesmo había zona de xogos para pequenos, así que non había escusa!!!), e a propietaria dime: déixaas, muller, elas ven os outros tamén… total xa…

Que???????? Respondín cun: a min non me importa o que fagan os outros.

Vedes por onde vou? Non só estaba educando as miñas pelouras, penso, e mostrándolles que non todo vale e que hai que diferenciar os contextos para adaptarse a eles, senón que estaba velando abertamente polos intereses da rapaza… e sáeme con esa!!!!

É difícil saír de moitas situacións con tacto, porque as caras das outras nais alí presentes (algo que tampouco me mata) pasaron a ser pouco menos que amigables.

O caso é que onte fomos a un chiringuito destes de bólas para nenos, porque ía un frío que non se paraba fóra.

Nada máis chegar xa albisquei unha marimandona que rapidamente, como boa marimandona espelida, localizou as súas primeiras dúas vítimas para poñelas ao seu servizo, xa é coñecida, así que nada máis chegar xa pensei, merde, vaime ferver o sangue…

Total, aos dous segundos xa as tiña encerradas, quietiñas, feitas prisioneiras, mentres ela xogaba.

E as miñas paponiñas, obedientes, alí encerradas nada máis estrear a sala de xogo.

Fun ata alí e díxenlles: nenas, viñemos xogar e pasalo ben, vós pasádelo ben así encerradas? (non), pois ale, a xogar por aí adiante como queirades…

Bufff, a marimandona mosqueouse e leulles a cartilla por saírlle da prisión.

Entón prenderon a música do local e as luces e as miñas xa a escape para bailar ao escenario.

A marimandona chega e dilles (xa sumara outra secuaz máis paioliña coma as miñas): ahora yo subo y bailo y vosotras sois el público que aplaude.

E fixéronlle de público unha canción, e outra, e outra… e ela veña bailar, tirarse, mirarse e remirarse, recreándose no moito que se gustaba e pedíalles aplausos e apupos…

Total, fun ata alí intervir: nenas, vós queredes bailar? Pasádelo ben facendo de público? (non), pois veña, a bailar…

Pero a marimandona non cedía e escorrentábaas do escenario, así que non houbo xeito. En canto subiron, proclamou a festa acabada e boicoteoulles o baile.

Veña, a outra cousa. As miñas foron para os bambáns, pero entón ela pediuse prime, montou e bambeouse canto quixo. Mentres a fileira non se movía.

E propuxo ensinarlles un xogo de tocar na parede, pero a demostración nunca remataba… Se hace así, así, así, veis? Se hace así, así, así…

Así que eu xa cabreada, logo de media hora alí recocida polo pouco espírito das miñas pelouras que pasaran a tarde adorando unha nena con bastante ego e incluso mala hostia (a manipulación que intentaba era bastante máis fina e retorcida do que explico aquí), fun de novo ata alí e díxenlles: dado que non queredes xogar, marchamos xa, vale? (noooooon!!), pois entón a xogar, última oportunidade, ide para os tobogáns ou para onde queirades, pero quero vervos xogando.

Aos tres minutos escoito: jugamos a que yo soy la mamá y vosotros los bebés y os empujo por aquí?????

AAAAAAARRRRGGGGGGGGG!!!!!!!

Pero entón, a falta de cuarto de hora para marchar, apareceu a nai da susodita recoller a súa marimandona e levala con ela. E fíxose a luz.

Desde ese momento, as pelouras, libres de quen as gobernase pola zona de xogos, correron, saltaron, lanzáronse, xogaron co resto de pelouros que andaba por alí…

Entón preocupeime de verdade.

Estaremos facéndoo mal? Intentando que nos obedezan facemos que pensen que teñen que obedecer os seus iguais tamén, aínda que teñan comportamentos tan tiranos? A que idade van distinguir cando un xogo é equitativo ou con roles específicos ou cando simplemente bateron cun ego que as necesita para colaborarlle na autocompracencia? Temos que educar para a desobediencia? Inmiscuiríame demasiado?

Voume documentar a fondo, pero penso traballar arreo para que non caian nin no marimandonismo, nin no servicialismo cero crítico… Non me gusta ningunha das dúas actitudes un peso.

Non sei como se fai, pero penso pescudalo, ainssssss…

Dignidade

Cadaquén xa procurou a información por onde quixo e/ou puido...
Parécenme bastante indignas as portadas das maiorías dos xornais, as cabeceiras das maiorías dos informativos e as declaracións de, por exemplo, Cristina Cifuentes, entre moitos outros.

Estou desolada por eses pobres antidisturbios que, almas cándidas, traballadores exquisitos, persoas íntegras e solidarias onde as haxa, levaron algunha rabuñadura, ou pedrada na cabeza (perdón, en casco de cabeza).

É que este millón da extrema esquerda / ou extrema dereita, dependendo de a quen se atenda, son unha panda de violentos desmedidos, aprendices de kaleborroka...

Quen participou en manifestacións ou marchas sabe que cada un dos que vai é de seu pai e de súa nai, e que fai as cousas ao seu xeito. Algunha xente leva a súa pena no corazón e ninguén lla dá visto nunca, ata que se pendura dunha viga no faiado da súa casa. Outros airéana en círculos íntimos e séntense reconfortados con iso. Outros pensan que non é o que merecen e a indignación failles facer o que o momento lle deixe facer.

Que faría eu se percorro centos de quilómetros para chegar a unha cidade, deixando os meus fillos que non teñen nada que comer nos servizos sociais e me reciben miles de policías a base de hostia limpa... pois non o sei, probablemente si collería a primeira pedra que atopase, porque deixaría de ver en fronte miña homes e mulleres dentro de uniformes e vería un goberno que se ri de min á cara, con moi mala hostia e con total impunidade.

Se ese millón de persoas non fosen persoas, senón animais, probablemente ardería Madrid, pero, por fortuna, o propio nome da marcha exhibía a dignidade coa que se ía, e pola que se pedían contas...

Dáme vergoña propia moito do que temos que oír por ter oídos e ver por ter ollos...

E para mostra: http://blogs.publico.es/shangaylily/2014/03/24/la-policia-revento-el-22m-para-los-telediarios/

Feliz día do pai...

Dedicado a todos cantos sodes e vos sentides pais.
Ao meu porque non dubidou en tirar pola vida e garantirnos con iso un futuro.
E ao pai que mellor coñezo porque superou calquera concepto que puidera ter preconcibido sobre o que tiña que ser un pai.
Calquera horizonte foi excedido con moito.
Que sorte teño poder compartir pequenos pelouros cun pai tan grande, cunha paciencia tan infinita, cunha capacidade tan enormísima para entendelo practicamente todo e con tanto talento para acompañar pola vida.
Que sorte teñen as pelouras que o seu pai non teña que demostrar nada a ninguén e iso lle deixe tantas forzas para ser pai de verdade.
Onte cando lles propuxen facerlle un debuxo, un sobre, pintalo, poñerlle purpurina... brillábanlles os ollos ás dúas. Unha xa se levantou coa ansia de ir ao seu sitio supersecreto coller o sobre para darllo... e elixiron cada debuxo, cada cor, cada gomet pensando en papi, no que lle ían gustar, era tanta a alegría facéndoo, agachándoo e imaxinando como ía ser a situación cando llos deran que eran o vivo retrato da felicidade.

Xa ás sete da mañá!!! (é un arco iris :D)

Moitas felicidades a todos os pais que facedes que o mundo sexa mellor mundo para todos!!!!

A primeira morriña

Que recordo na vida é  esta. O pan.
Acordo saír da primeira clase na facultade e parar na panadaría mercar un anaco de pan. Apenas recoñecía ningunha das pezas e todas me parecían tan de plástico e tan rebozadas na fariña por fóra que pensei que me metera na peor das panadarías de Compostela.
Despois, cos anos, descubrín que tiñas que entrar nas tendas pequenas, ou nas panadarías que poñían de que fornos traían o pan.
Pero mentres o descubrín, vivín con esa morriña dese sabor a pan de verdade, do que non precisa nada polo medio para que se che debuxe o sorriso na cara.
Cando chegaba á casa, o primeiro que facía era botarlle o dente a un cacho de pan, e aspiraba ese cheiriño a fariña cocida co seu tempo, despois de que o forno quecese coa leña.
Aínda hoxe, cando vou á casa, non hai día que non lle dea un bo saque ao panciño... e ao pan de ovo e ao biscachón!!
É unha das cousas que me dá mágoa que perdan os meus rebentos, unha entre moitas outras...

Verde esperanza...

Onte mentres mirabamos as noticias, entre outras moitas tarefas, chocounos unha especie de "reportaxe" en que saían diferentes lugares en verde.
Si, en verde. A torre de hércules iluminada en verde, a fonte de non sei onde, o río de non sei onde máis... lugares "referencia" do territorio español.
Preguntámonos que que diaño viña sendo o tema e agardamos, para descubrir que era polo San Patricio.
WHAT THE FUCK???? ou como din por aquí QUE CARALLO???!!!!!!!!
Pois si.
Que modernos somos, fíxense vostedes. Que honramos o San Patricio, festividade tan bonita, marabillosa e tan de noso.

E despois desprezamos a Diada, o Día da Patria, o Día de Rosalía... festexamos o San Patricio con cartelería en irlandés (vamos, lingua vehicular de media poboación) e non reivindicamos xa non digo que na península haxa a oportunidade de coñecer, aprender e usar con normalidade as linguas peninsulares, senón que polo menos se respecte a legalidade.
Aquí desprézase manifestamente e acotío e marxínase sen ningún tipo de pudor as linguas minoritarias, consideradas por gran parte do resto do territorio como "dialectos" e polos seus propios "nativos" como lingua B, xa non vou falar da cualificación que penso que ten dela a clase empresarial, política e podente (falo de Galicia, non sei con certeza se se pode extrapolar ao caso do éuscaro e do catalán, polo que lles proe en Madrid, penso que non, que son fariña doutra muiñada) e despois dámoslle unha cobertura mediática incrible a esta chorrada.

Na Coruña non usan o galego institucionalmente nin que os extorsionen, pero un pesiño para irmandarnos con Irlanda sempre se pode rascar... Quen non quere tomar unha pintiña vendo a torre iluminada e botarlle unha cántiga popular irlandesa mentres gozamos coa familia ao aire libre?

Eu quedo parva.
A min, este mundo, nunca deixa de me sorprender...

O amor é isso...

Os bos momentos sempre xorden entre o máis cativo. O bo tempo, que felicidade!

Bonito nome para peculiar rúa...

Unha flor, flor, flor...

Follow the leader...

O amor é isso, tem cara de becho...

Area Maior no inverno

Ancoradoiro no inverno

Na praia no inverno

O que máis me gusta do inverno, en realidade, é cando está rematando e, de súpeto, un día sorpréndete coas temperaturas calorosas e podes restar unhas cantas capas á hora de saír á rúa.
Incluso podes coller unha manta, un bocadillo e tirar para a praia, a que máis ao xeito quede, para ir regalar os ollos co mar e os oídos co ruído das ondas escachando ou bicando docemente a area.
Hoxe foi un deses días.
E falta facía, a verdade.
A praia estaba cheíña de xente.
 

Broña

As turistas

E o temporal deixouna feita un farrapo vello. Moitas cousas explícanse polo mar revolto, polas mareas vivas... moitas outras non teñen explicación. As persoas debemos ser os únicos bichos que cagamos onde comemos e comemos onde cagamos. A vergoña do reino animal, á fin e ao cabo.

Merdallada

Os temporais esburacadores

Regacho furando na praia

 











E cando comezou a refrescar, démoslle unha voltiña a Pontenafonso. E a sorte regalounos un par de laranxas dunha laranxeira que invade a vía pública (non houbo nin falta de meterse en fregados).

Barca no Tambre

Barcas en seco

Porcallada

O río Tambre

Pontenafonso

Vivaaa, dúas laranxas!!!

A todo se lle tira partido!!!

Deámoslle unha voltiña a isto

A ver que atopamos por aquí, colegui...

Como non, desexando mellor tempo, e mellores tempos, sempre.

Serán os números uns estraños...?

Hoxe leo con certo estupor, pero xa agardado no fondo, que a medida Wert de garantir o ensino nunha das linguas cooficiais no territorio en que haxa máis dunha só vai nunha dirección.

Si, nesa que pensades. Este home o de lingua A e lingua B asumiuno coma quen asume que polas mañás se almorza, aos mediodías xántase e pola noite céase. Está tan afeito que case nin reparara e tivo que mandar chamar unha asesoría xurídica para deixar o asunto ben amarrado.

E velaí. Xa se me frustraron os plans de montar a perrencha na consellaría cando me tocase. Outra que me aforran sen eu pedilo. Este maldito goberno calquera día méteseme na cama e pídeme que lle quente os pés.

Xa gobernan no que como, no que falo, no que escoito, no que fago co meu corpo, no que cobro, nos cartos que meto no crownfounding…

Agora cobroume sentido o verbo gobernar como o din os vellos (case sempre acompañado das palabras nora, xenro ou querida): metéuselle na casa a nora para gobernarlle todo.

Seguro que moitos a oístes.

A min xa me cheira o da ghobernación.

O caso é que hoxe pensei de novo no asunto. Logo de ler a noticia e volvín reparar na trascendencia que iso vai ter para nós, que vivimos nun ambiente totalmente castelán-falante.

O da lingua nai igual regresa contra o final da adolescencia, se temos sorte, o que vai polo medio xa sei eu en que lingua se vai dar.

(o caso é ter saúde, queren consolarme, seica si)

Pero inda con todo, hai unha parte de vocabulario que se vai perder, o que te capacita para a vida e non só para a vida familiar (é que o penso e véñenme á cabeza esas campañas cos pobres argumentos de querelo porque é noso, coma se fose un fillo que che sae parvo ou desgraciado perdido, pero que o queres porque é teu)…

As miñas pequenas non van escoitar os números, xa non digo máis, en galego. Quitado aqueles que saian esporadicamente nos textos de lingua (se se dá o caso) ou os que nos escoiten a nós pola casa.

Alguén pode imaxinalo?

Dúas pequenas de seis ou sete anos que non acaben de visualizar cando a súa nai lles diga que lles vai dar ducia e media de chaparretas no cu (non se me malinterprete, chaparretas de aceiteira, vinagreira, chas con ras…), ou que xa lles mandei recoller cincocentas mil veces o cuarto, ou que chamei por elas en vinte mil ocasións, ou que as dúas son unha parella moi feitiña, que só poden ver a tele ata as e cuarto, ou que me axuden a amasar un cuarto de quilo de fariña, cuns douscentos centilitros de auga…

De verdade van ser alleos o sete, o vinte, o corenta, o oitenta, o décimo terceiro, o moio, o ferrado, a onza… que as rodea por todas as partes?

E que vai vir despois…?

Quen diga que se non o proceso pode ser á inversa, que o descoñezan en castelán, que pase pola miña casa, que lle mostro empiricamente como vai o asunto.

Sen ánimo de agravios comparativos, desde o pato Dónald ata Pocoyó, pasando por Dora a exploradora e barrio sésamo, todos se encargan de repetir números enteiros, partitivos, ordinais, cardinais… e se me apuras, ata a medida en pés, iardas e orellas de rato fantástico.

A vida é inxusta.

E o Wert coa súa unidireccionalidade xusticeira acaba de complicarma aínda máis.

“solo es una medida hecha para el caso catalán”

Contamos tan pouco, que nin sequera reparara que lle podían crecer os ananos en Galicia.

Co comandante que temos, pensou que aquí estabamos todos xa amansados. A este plepa si que xa lle daban as contas…

gravity

Ás veces todo dá tantas voltas, pero tantas, que volver toparlle sentido ao asunto require unha alta dose de moito do que carecemos.
A gravidade como aquilo que tira por nós e nos mantén a pé.
Intentando xestionar o mellor que podo tantos asuntos.
A gravidade como aquilo que nos desfai os soños sen pedirnos permiso.

Estes días a tristura por moitos acontecementos rolda por estes lares.
A gravidade como aquilo que é máis forte ca un, e que permanece despois dun.

Deixo esta canción, porque me entusiasma, e a pesar da tristura, tamén amosa a esperanza.
A gravidade como a vida que non para, que continúa inda por riba de todo.

Que vostedes manteñan os pés na terra inda por riba de todas as circunstancias.

o silencio ten un porqué

E é que me vai a cabeza para o persoal seguido.
Ultimamente só pasan cousas ao meu redor das clasificables como o seguinte a tristes na escala da tristura fonda.
É imposible non contaxiarse, ou non atoparse pensando no egoísta menos mal que non estou eu aí.
O resto do que acontece vai por demais, xa case nin me importo (do verbo importarse).

Deixo unha canción, que moitas veces me vén ao acordo cando o mundo se pon patas para arriba sen pedir permiso.