O soño no soño

Sempre tiven a capacidade de lembrar case á perfección os soños que teño. Que son moitos e moi variados. Ás veces useinos para resolver temas pendentes, para repasar o estudado, para analizar algunhas cuestións con perspectiva, para proxectarme en situacións, para empatizar sentíndome na pel do outro... En xeral, é unha habelencia, ou unha capacidade ou calidade que me axudou en moitas circunstancias a tomar decisións ou a ter en conta outros puntos de vista que, doutro xeito, probablemente pasaría por alto.

Unha vez comentei isto cun psicólogo e díxome que aproveitase ese recurso, que non todo o mundo tiña. En realidade, tal como o vexo agora, é como ter dispoñibles oito ou nove horas de axenda sen interrupcións a maiores. Que, nos tempos que me corren, é estupendo.

Como contrapartida, ás veces os soños son tan reais, tan vívidos e tan cotiáns ou simples, que dou por feito que sucederon en realidade. Simplemente conversas, ou reunións con persoas, ou circunstancias tan normais que poden pasar por boas... Así que non poucas veces me atopo pensando se algo sucedeu en realidade ou se o soñei.

A primeira vez que asumín socialmente que a miña vida estaba dividida en dúas partes, provocou non poucos comentarios, aínda que ao final, mesmo houbo recoñecementos sobre a potencialidade de tal asunto.

Nos días previos á selectividade a verdade é que estaba eu neses procesos de namoramentos que me tiñan sempre no aire. Co tempo, facéndome lectora ávida, descubrín que moitas veces a realidade é tan cativa e tan ruín, que se poñen en marcha mecanismos de ficción que che fan a cousa máis boa de levar. Pois nesas andaba eu, namorada da vida en xeral e dalgunhas persoas en particular e con pouca gana de dedicarlle as horas do día ao que realmente tiña que facer.

Así que, para non descoidar o asunto, co sol papaba moscas e coa noite afanábame no temario, pero o ritmo non era fácil de levar. Así que cando adormecía, xa de madrugada, tiña soños que me colaboraban, sobre todo de temática histórica, que era o meu talón de aquiles e o que máis me preocupaba daquela.

Así, descubrinme inmersa na primeira revolución industrial e tamén na segunda, participei nunha cadea de montaxe, traballei arreo para conspirar cos luditas, tirei máquinas abaixo, puxen a andar un ferrocarril, un barco de vapor, incorporeime ao mercado laboral, vivín os abusos de traballar no sector primario, padecín o crac do 29... e así noite tras noite, mesturando ideas, conceptos e vidas que vivía non sendo miñas, pero que me axudaban a periodizar e a interiorizar conceptos que precisaba reter.

Ese día en que o compartín, algo antes de entrar ao exame de historia, o profesor que nos acompañaba dubidou se me pasara cos cafés, coas horas de estudo ou realmente estaba algo pirada. Prométovos que os soños eran tan realistas e tan ben recreados que podería facerme guionistadunha serie ambientada en calquera período da historia moderna naquel mesmo momento.

Esta estraña rareza tamén me impulsou a ser consumidora ávida de series, documentais, filmes e novelas de variado nivel, temática e autorías. Porque non quería quedar sen recursos á hora de soñar. Soñar abriume un mundo marabilloso, porque non só era capaz de lembralo todo, de visualizarme participando, senón que tiña certo poder de conducir os feitos por onde quería e mesmo de secuencialos. Nalgunhas épocas as noites convertíanse en auténticas series de ficción e no punto en que remataba unha acción unha noite, continuaba a seguinte. Isto é serio e en serio.

Pero nestes últimos tempos, co meu exceso de todo, sobre todo de preocupación e estrés, deixei de recordar os meus soños. Só volvín soñar estando enferma de gripe, e o soño tornábase pesadelo, porque nel intentaba resolver o que tiña pendente, liquidar a axenda. Repasaba currículo, cotexaba actividades, cadraba pregos, contaba páxinas, resolvía actividades, consideraba imaxes, escribía correos, xustificaba opcións, estudaba temas... e todo se tornaba un eterno retorno porque nada quedaba resolto, así que o soño non era soño, era pesadelo e cheguei a confesarlle á médica que me estaba emparanoiando moi intensamente, así que só podía atribuírse á medicación que me subministraban. Ao final si, algo tiñan que me viraba o sentido nocturno de mala maneira, non compensaba o ben que me facían polo mal que me sentía. Así que me rebaixou a medicación e a enfermidade prolongouse no tempo.

E volvín perdelo de novo. Ata agora. Estes días de vacacións, daquela maneira, volvo soñar. Durmo tantas horas e tan a pracer que volvo soñar. E soño coma sempre. De todo.

Esta noite soñei algo que non recordo ter soñado nunca, o soño dentro do soño. Soñei que durmía na praia e mentres o mundo ao meu arredor seguía bulindo e unha historia continuaba desenvolvéndose. Chegaba a noite e eu seguía alí, soñando e, ao tempo que recreaba unha historia no soño, a historia ao meu redor mentres durmía seguía decorrendo e vida continuaba sucendendo. Un soño dentro doutro soño. 
A miña técnica ensoñadora vaise perfeccionando por momentos.

E o soño dentro do soño tróuxome unha persoa que quixen moito, moitísimo e que admirei durante moito tempo por moitas razóns. O caso é que nos tocaba compartir cuarto e en canto puidemos abrazámonos e choramos durante moitos minutos, supoño que cadaquén choraba polas súas contas pendentes, polos seus asuntos sen resolver e quizais sen ter conexión ningunha coa realidade que percibiamos unha sobre a outra. E adormecemos así. Adormecín no soño soñado na praia mentres durmía pechando un ciclo que non podo pechar na vida real por moitas circunstancias, entre outras, polas formas que sempre se deben gardar.

Ao final espertei na praia. Espertei na cama. E pensei no soño. Quizais desta volta non me axudou a nada, só a confirmar o que sabía. Que hai persoas que me custa deixar atrás, perdelas despois de querelas tanto, pero ao final... a vida é así, e supoño que hai decepcións que doe demasiado perdoar na vida real, inda que nos soños eslúan nunha longuísima aperta.